کودکان همیشه بیش فعال نیستند !

اگر کودکی نمیتواند به آرامی بنشیند، برای مدرسه آماده شود، تمرکزش را حفظ کند و … این علائم در کودک همیشه به بیش فعال بودن و نقص توجه و مرکز ختم نمیشود. مشکل شاید اضطراب باشد.

تشخيص و درمان اضطراب در كودكان بسيار اهميت دارد. از آنجا كه كودك مبتلا به اضطراب اغلب علايم را به بزگسالي توسعه ميدهند، مانند اضطراب عمومي بزرگسالان، اختلال هراس، فوبيا ها و همينطور تعدادي از اختلالات جسمي سازي شده كه در آنها شكايات متعدد جسماني بدون دليل پزشكي وجود دارد (سردرد هاي متنوع، مشكلات گوارشي كه البته فرد به عمد علايمي را نمايش نميدهد).

اضطراب در كودكان در دوره هايي در طي رشد قابل انتظار هستند و اين حالتها طبيعي در نظر گرفته ميشوند. (براي مثال روز اول مدرسه) برخي كودكان ممكن است از كمرويي بيش از اندازه و يا دشواري در تطابق با موقعيت جديد در رنج باشند.

اضطراب چیست؟

اضطراب عبارت است از :

“يک احساس منتشر، ناخوشايند و مبهم هراس و دلواپسی با منشاء ناشناخته، که به فرد دست می‌دهد و شامل عدم اطمينان، درماندگی و برانگيختگی فيزيولوژی است.”

وقوع مجدد موقعيت‌هايی که قبلاً استرس زا بوده‌اند يا طی آن‌ها به فرد آسيب رسيده است باعث اضطراب در افراد می‌شود. پس به نكاتي قابل توجه، دقت نمائيم.

علائم و نشانه هاي اضطراب در كودكان
ظهور آشفتگي در چهره و عرق كردن
اختلال در تنفس، دستگاه گوارش و معده و حالت تهوع و خستگي و بي اشتهايي
وجود حالت خشم و دلهره و عدم احساس امنيت و اطمينان و عدم اعتماد
بي قراري و بهانه جويي و وجود حالت ياس، بغض، كينه، خشم سريع، افسردگي و پريشاني
ضعف در بدن و اختلا ل عصبي و حتي تيك و سرفه عصبي
به وجود آمدن نوعي اجبار، واماندگي و بيم و هراس و احساس حسادت، گناه و دشمني
توقع بيجا، جرأت کم , دیر تصمیم گرفتن یا عدم توانایی در تصمیم گیری و افكار آزاردهنده
گاهي اوقات ضعف در حافظه و دقت، فرار از كار و عدم آسايش
پريدن از خواب و پرسش هاي متعدد و پي درپي
انجام كارها به صورت تكراري، اصرار، سماجت، دليل تراشي و ايجاد رنج براي خود

کودکی که برای خوابیدن ترس دارد، در خوردن غذا مشکل دارد، مدام دلش درد می کند یا نمی خواهد به مدرسه برود و شب ها هم کابوس می بیند، اگر به مدت 4 هفته این علائم را همراه با علائمی مانند سردرد و دل درد داشته باشد، دچار اختلال اضطرابی است و باید تحت نظر روان پزشک و روان درمانگر قرار گیرد.

به طور کلی یکی از ملاک های تشخیصی طول مدت اختلال است که حداقل 4 هفته است و همراه با اضطراب شدید و از لحاظ رشدی نامتناسب در مورد جدایی از خانه بروز می کند.

درمان این اختلال به دو صورت روان درمانی و دارودرمانی است و طیف متنوعی از درمان را شامل می شود.

چطور می توان از آن پیشگیری کرد؟

ورزش، تغذیه و افزایش مهارت های کودکان در کنار حمایت های محیطی والدین و حمایت های اجتماعی می تواند در پیشگیری از بروز این اختلال کمک کننده باشد.

اگر به هر دلیل کودکی دچار اضطراب شده باشد والدین باید صبور باشند و آنها را سرزنش و تهدید نکنند مثلا وقتی کودک به مهد کودک می رود یا در خانه تشنج و دعوا وجود دارد و ما در مدام تهدید به رفتن می کند، می تواند اضطراب ایجاد کند. همچنین والدین باید از موقعیت هایی که باعث هراس و اضطراب کودکان می شود، دوری کنند.