هر آزار روانی و هیجانی را که به دلیل هر عمل یا غفلتی باعث ایجاد عارضه ای در کودکان شود، کودک آزاری می گویند و اختلالات شخصیتی یکی از انواع آزارهای روانی کودکان به شمار می آید.

جلوگیری از رفتن به مدرسه، محدود کردن کودک در تغذیه، رفتارها و انتخاب ها، حبس در محل های مختلف و تحقیر کردن از جمله آزارهای روانی کودکان است که برخی والدین به صورت سهوی یا عمد اقدام به آن می کنند.

وقتی نقطه ضعف کودک خود را پیدا می کنیم و سعی می کنیم با ایجاد حساسیت در وی، او را برنجانیم یا با او شوخی کنیم، به روان او تجاوز کرده ایم.

مثلا اگر کودک شما از چیزی بدش می آید، مدام نام آن را جلوی کودک ببرید و یا اینکه برای تنبیه کودک، روان او را نشانه بگیرید مثل این جمله که تو دیگه حق نداری با بچه ها بازی کنی، این تجاوز به روان کودک است.

تجاوز به عواطف کودک در شکل های مختلف در خانواده ها مرسوم است. حتما شما هم این جملات را زیاد شنیده اید:

اگه فلان چیز رو برات بخرم اونوقت دوستم داری؟

تو که به حرف های من گوش نمیدی، من هم دوستت ندارم.

گاهی ما با واگذارکردن کارهای سنگین و خسته کننده به کودک، (جسم) او را مورد توجه قرار می دهیم. این که از کودک انتظار داشته باشیم در کارهای خانه به مادرش کمک کند اشکالی ندارد ولی اگر متناسب با توان و سن کودک از او انتظار نداشته باشیم، به جسم وی تجاوز کرده ایم.
حتی وقتی از کودک می خواهیم هیجانات خود را تخلیه نکند، درو داریم به جسم و روان کودک توامان تجاوز می کنیم چون محدود کردن کودک وقتی نیاز به تخلیه هیجانی دارد، جسم او را نیز آزار خواهد داد.

پریسا وحیدی

پریسا وحیدی هستم کارشناس ارشد روانشناسی. امیدوارم از این مطلب استفاده کرده باشین. حتما نظرات یا سوالات خودتون در مورد این مطلب همینجا بنویسین.