اولین برخورد با یک کودک دچار اوتیسم

اولین برخورد با یک کودک دچار اوتیسم

درحالی که مشغول جستجو در فضای مجازی بودم دو صدا از راهروی منتهی به اتاقم به گوش می رسید.

ابتدا صدای پای کودکی که از ظاهر آن می توان پی برد کنترلی بر رفتارها و حرکاتش ندارد و دیگری صدای مادری که می گفت ”خشایار وایستا، وایستا نفسم رابریدی”.

 

به سرعت در اتاق باز شد و بدون درنگ کودک ۵-۶ ساله ای را درانتهای اتاق دیدم که دستگیره های کمد دیواری را به شدت تکان می داد.

صندلی را باشتاب کنار زد و سعی در باز کردن در بالکن کرد بسیار پر انرژی به نظر می رسید و به همه اشیاء اتاق برخورد می کرد.

گاه صدا و کلماتی را بیان می کرد که معنای آن قابل درک نبود. میز را دور زد، به من نزدیک شد و شروع به بو کردن لباس من کرد.

  

اپیزود دوم

مادر کودک وارد اتاق می شود، سلام وعذرخواهی می کند، دو دست خشایاررا می گیرد، او را به خود نزدیک می کند و روی صندلی می نشیند.

کودک صداهایی را از سر اعتراض ادا می کند و تلاش می کند خود را از دست های مادر برهاند. بلند می شوم دراتاق را قفل میکنم و می گویم راحتش بگذارید اینجا امن است.

مادر کودک را رها می کند و می گوید “در منزل تا این اندازه بیقرار نیست فضایش که تغییر می کند، این نوع رفتارها رانشان می دهد. تحمل فضای نا آشنا را ندارد، حرف نمی زند و تنها صداها و کلماتی که بیشتر بی معنا می باشند را ادا می کند. چنانچه نیازی داشته باشد بدون اینکه به صورتم نگاه کند، دستم را می گیرد و شی یا هر چیزی را که می خواهد به من نشان می دهد. دوست دارد به همه چیز آب، خاک، اشیا و آدم ها هجوم ببرد و گاهی آنها را بو می کند. حافظه خوبی دارد. کارتون مورد علاقه را از میان کارتون ها پیدا می کند و طرز استفاده از کامپیوتر را می داند. صداها و اشیا را به خوبی تشخیص می دهد و می داند جای هر چیز کجاست. مواردی هست که ما فکر میکنیم او آنها را نمی بیند و یا نمی شنود، اما ساعت ها و یا روزها بعد آن ها را تکرار می کند. به دلیل برخی رفتارهای نامطلوبی که دارد، از رفتن به بسیاری از مکان ها امتناع می کنیم”.

 

با کودک مبتلا به اوتیسم چطور برخورد کنیم

آنچه در بالا ذکرشد تنها نمونه ای از صدها نمونه والدینی هستند که در مواجهه با فرزندان مبتلا به اوتیسم خود با چالش ها و مشکلات جدی مواجه می باشند، اما نمی دانند چگونه با این مشکلات مقابله کنند.

بیماری اوتیسم در یک جلسه درمان قابل تشخیص نیست؛ در نگاه اول شاید کودک دچار اوتیسم، یک معلول ذهنی، دارای اختلال رفتاری یا حتی ناشنوا به نظر بیاید. 

اگرچه رویارویی با اختلال اوتیسم، چه از حیث تشخیص و سبب شناسی و چه از نظر آموزش و درمان بسیار دشوارمی باشد، اما می توان با تدوین و اجرای برنامه آموزشی متناسب با سطح توانایی و علایق کودک و نیز فراهم نمودن محیطی مناسب، ازظهور بخشی ازرفتارهای ناهنجار پیشگیری و برخی را حذف یا کاهش و برخی رفتارهای مطلوب را ایجاد و توسعه داد.

هرچند فرایند درمانی و بهبودی کاملی تاکنون برای درمان اوتیسم معرفی نشده بشاد، اما درمان جدی و به موقع اوتیسم تغییرات بزرگی در زندگی کودکان مبتلا به این بیماری ایجاد می کند.

در واقع می توان گفت کار اصلی درمان این کودکان برعهده رفتار درمانی، بازی درمانی و گفتاردرمانی است.

در کنار این سه عضو مهم تیم درمانی، می توان از مشاور خانواده، روانپزشک کودک و نیز روانشناس کودک برای بهبودی استفاده کرد.

متاسفانه گاهی والدینی را می بینیم که بیماری اوتیسم فرزندشان را انکار می کنند و در این شرایط فقط باعث بدتر شدن شرایط می شود.

 

 

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *